بسم الله
با غزلی منسجم و خوش پرداخت مواجهیم با براعت استهلال گونه ای زیبا
( برگ پاييزي از چشم بهار افتاده ) اما چند نکته لازم می دانم بیان کنم:
1-زبان مردد در نو شدن است به ترکیب مخفف ((گهگاه)) و((خیل) و((یکی)) نگه شود تا((اولين دانه ي برف آمد)) اگرچه زبان ارائه شده در این اثر قوی یعنی بلیغ و فصیح است یک مثال در بیت 5 بزنیم که مضارع التزامی آمده است این مضارع فعلی است که انجام دادن کاری یا حالتی را در زمان حال یا آینده به طریق شک و تردید یا به صورت آرزو بیان می کند که چقدر دقیق در این بیت رعایت شده است.(نگاه کردن صیاد به شکار که در آینده مرگ صید و خبر خوش که مرگ برای او دارد)
2-حقیر اشعاری را که با اندکی تعمق به زیبایی های آن پی می بریم بیشتر می پسندم مثل این غزل اما سرزمین های فتح نشده تصاویر و چشم اندازهای دیگر خدادادی را که در ضمیر ناخودآگاه به وفور می توان یافت به شاعر بزرگوار این غزل پیشنهاد می کنم تصاویر تخته پاره و ساحل اگرچه منعی ندارد در شعر بیاید کمی تکراری به نظر می رساند شاعر می تواند اگر از ایندست تصاویر استفاده کند با فورگراندینگ و پیدا کردن وجه شبه های جدید به کهنه بوده این تصاویر نیز خاتمه بدهد.
3- ایجاد روابط تازه بین واژگان و ترکیبات شعر سبب احیا کلمات روزمره و از بین بردن تکرار از پیکره شعر می شود(این بند از کتاب گزاره های منفرد علی باباچاهی)
با آرزوی موفقیت برای شاعر محترم