وقتی به سقف واژه هایم تار می افتد
پروانه ی طبعم در این اشعار می افتد

هر زخمه ام زخم غزل را میزند فریاد
حالا که مضرابم به جان تار می افتد

پک میزنم دلواپسی را درد می بلعم
قلبم شبی در دود ها از کار می افتد

من خواب دیدم یک نفر یک روز ترکم داد
من خواب دیدم از لبم سیگار می افتد

خود را گره روی گره ها بافتم ،یک روز
  این«من» به زیر پای «او» از دار می افتد

در کوچه های بی کسی اشکم سرازیراست
این شهر هم از چشم من انگار می افتد

این جمعه هم طی شد و من حس بدی دارم
مانند یک قابم که از دیوار می افتد