در کوره راه تقدیر، من زائری صبورم

چون کوچه های پاییز، بیگانه با سرور م

در زیر چتر تلخ شب های بی ستاره

در ساحل هیاهو، چشم انتظار نورم

در حجم دیر پای این الحظه های تردید

از روشنایی صبح، اینک ببین چه دور م

ای التفات رویش ،در پیچ وتاب ریشه

در دشت بی نشانی ، من طالب حضور م

از بهت انحطاط این جاده های تقدیر

ای بال های پرواز ،کی می دهی عبو رم

پیشانی بلند سبز بهار افسرد

در اشتیاق رویش ،دیگر نمانده شور م

خالی ست وسعت شب ، دلگیرم از سیاهی

جام شراب خورشید ،هرگز نداد نورم

در گوش الحظه های سنگین خشکسالی

فریاد های سرد این فصل بی شعورم

در شهر بی ترحم ، گم شد زلب تبّسم

خاکستر صدای این شهر سوت و کور م