هركجا هستيم با ما هست
"غم" خیابانی ست، می بخشید
بغض کردم حرف هایم را
نامه طولاني ست، مي بخشيد

من پر از حرفم پر از تکرار
زندگی از یاد ما را برد
برگ هامان زرد شد، افتاد
بغض كردم. باد ما را برد

ساده کردم دردهایم را
وزنشان بسیار سنگین بود
تیغ در دستانشان جنبید
زخم خوردم. زخم شيرين بود
 
رنج مان ایوب را می کشت
کاسه ی صبرم شکستن داشت
خیس شد از اشک، تا یخ زد!
سنگ ، بر قبرم شکستن داشت

 
از چه می گریید؟ می دانم
پلک ها از درد می لرزد
زن پر از عصیان سراسر بغض
شانه های مرد می لرزد

از چه می گریید؟ می بینم
چهره ها لبخند کم دارند
از چه بنویسم؟ شما خیسید!
اشک ها یکریز می بارند
 

از چه بنویسم؟ که می بینم
شعله ها بی غم نمی سوزند!
چشم ها سیلابی از اشک است
خشک و تر با هم نمی سوزند؟!!!
 
سینه ام سنگین شد از فریاد
گوش خاموشی که کر می شد؛
با سکوتم شعر می خواندم
حجم غم ها بیشتر می شد

 بغض هامان تا ترک برداشت
حرف ها را بی صدا گفتیم
آخرين برگي م تنهاييم
آخرين برگي م مي افتيم

کاش با هم مهربان بودیم
من دلم خون است، پرخون بود
آنچه می بینید در دستم
سنگ نه! يك باغ زيتون بود

 

آمدن هرچند با درد است،
ناگهان پژواک فریادی ست
آنچه می خواهم از این دنیا
مرگ در میدان آزادی ست