رو به راهم دگر  مجالی نیست
باید از این خزان گذر بکنم  
چمدان های  زرد را  ببرم 
به زمستان غم  سفر بکنم 
ادمک های کوچه ی برفی  
 بر ف های نشسته بر قالی   
من نگاهی دوباره میخواهم 
مرد مک های برفی خالی  
بر فها را کمی عقب زده ام 
تن  لخت عروس  بیرون زد   
ناگهان  دختری  به نام بهار
شال سبز عروس را آورد
 کل کشیدم  دوباره  گل کردم   
بین آغوش باز تقدیرم  
با نگاهی سفید و رویایی
من بهار تازه ای دیدم      
دل خوشی های بی شمار من 
در زمستان  به بار میشیند 
بذر های عقیم تجربه ام 
خواب سبز بهار میبیند 
   

خصوصی
دست مریزاد خانم لطیفیان
شعر شیرن و دلنشینی است. تصاویر زیبا و مضامین تازه و بدیعی در شعرتان هست.
این بیت مشکل وزنی دارد:
من بهار تازه ای دیدم.
به جای بهار کلمه بهاران بیاید درست می شود.

تقدیرم و دیدم هم قافیه نیستند. تقدیر با کلماتی مثل تدبیر، تصویر، تزویر و دیدن با کلماتی مثل شنیدن، چیدن، پریدن و... هم قافیه هستند.


کلمه «میشیند» در بیت زیر با کل فضای شعر شما همخوان نیست به این دلیل که لحنتان در اینجا عامیانه و گفتاری است:
در زمستان به بار میشیند

کاش زودتر ایرادات این شعر خوب را می توانستید رفع کنید تا حقیر می توانستم آن را در ستون گزیده ها بیاورم.
زنده باشی