( عرق ِ شرم )
 

راه بر عابری غریب گرفت

در وطن  ،  سائلی خیابانی


که فقیرم ،  کرم کن و بزدای
عرق شرم ِ من ز پیشانی


هشت سر نان خورم به خانه در است
خود فرو مانده ام ز بی نانی


مرد ِعابر نهاد در دستش
اسکناسی هزار تومانی


سائل آن هدیه را قبول نکرد
با تـُـرُش رویی و گرانجانی


که تو خود مستحق تر از مایی
بذل و بخشش نکن به آسانی


ترسم از این بلند پروازی
سخت در کار خود فرو مانی


گر به این پشت سبز بی ارزش
خوردن ِ یک نهار ،  نتوانی


به گدا دادنش کرامت نیست
خویشتن را مزن به نادانی


شکم ِ خویش را از آن پر کن
تا دل از بهر ِ ما مرنجانی


" نشود بخشش ِ شما مقبول
طبق ِ فرموده های قرآنی
 
گر نه چیزی که دوست می داری
بدهی در ره مسلمانی " *
 
عابرِ بی نوا بدین ترتیب
سنگِ عبرت شد از پشیمانی


پول را پس گرفت و زود زدود
عرقِ  شرم را ز پیشانی

        محمد روحانی( نجوا کاشانی )
               شهریور 1375