شرم دارم

که از شما بنویسم

و شاید می ترسم

که واژه هایم لایق نباشند

که نیستند

و خداوند شاهد است 

که هرگاه وا مانده ام

از شما و اولادتان یاری جسته ام

و از علی

که تکیه کلام قیاممان شده است

هرگاه دلم گرفته است

از شما یاد کرده ام

از شما

که وقتی همسایه ها

از گریه هایتان شکوه می کردند

به فرزندانت می آموختی

"الجار ثم الدار"

وقتی فدک را

از شما ربودند و

و خلافت را از علی 

و همیشه سرتعظیم در برابرت فرو آورده ام

که خدا تو را کوثر نامیده است و

پیامبر ام ابیها

سرمست می شوم

و قتی علی به تو افتخار می کند و

مادر سرور جوانان اهل بهشتی

مادر زینبین

راویان زیباییهای عاشورا

سرمست می شوم

وقتی علی در نماز

انگشتری اش را می بخشد و 

شما در عروسی تان

لباس عروس را

و آن هنگام که در مسجد خطبه می خوانی و

مدعیان خلافت را

شرمسار می سازی

و باز دلم می گیرد

 آنگاه که میان در و دیوار

شهادت را مادر می شوی و

پناه شهیدان شاهد

تا قلم

شرمسار و شرمنده

همچنان در دستهایم

بلرزد و بلغزد