( شعر سفر ) 

گل  ، قصه ی رنگینِ هنر می خواند
بلبل  ، غزل ناب ِ سحر می خواند
از شمع نمانده جز کمی  خاکستر
پروانه مگر شعر سفر می خواند
 
 
( سر سودایی ) 

بی جلوه ی گل جهان تماشایی نیست
دل  ، روشن و آفتاب ، رویایی نیست
 هر گز نبرد  راه  به  اندیشه ی نور  
 آن سر که به عشق دوست سودایی نیست
 
 

( دل بود )
 
آیینه ی دل ،  درین غم آباد شکست
با اشک چکید از مژه افتاد ، شکست
پا بر سر آن ،  به  مهربانی بگذار 
دل بود که از هجوم فریاد شکست

  
 
( فراتر از خیال )

درمزرعه ی شفق نمو خواهد کرد
صد حلقه به گوش ماه نو خواهد کرد
هر شب دل من  به داس نورانی ماه
محصول ستاره را درو خواهد کرد

                محمد روحانی ( نجوا کاشانی )