برای تک درخت ارغوان
که بر هر شاخه اش ،
چراغی می درخشد.

..«« لیلی کوهی »» ..

اگر بهار وُ بهاران ، خزان نمی بینم
صنوبری به جز آن ارغوان نمی بینم
خوشا به لیله ی کوهی که نزد او روید
اگر چه بُعد مسافت ، میان نمی بینم
ببین چه سلسله هایی به پیش او ، مجنون
جهان ز لیلی کوهی ، کران نمی بینم
گمان مبر که بر آئینه ، پرده افتاده ست
ز سوز وُ پرده ی اشکم ، عیان نمی بینم
خوشا هزار غزالی که گرد او جمع اند
به پای مجلس او بی نشان نمی بینم
نشان خانه ی او را تو خوب می دانی
اگر چه بر در ِ او میهمان نمی بینم
همه به سرخوشی از عطر شاخساران اش
نه حاجبی ، که یکی میزبان نمی بینم
به یک اشاره ی چشم اش ، نگاه ِ کنعان ام
دخیل بسته ام وُ این جهان نمی بینم
مرا به بحر غزل های سینه ام خوانده ست
که قطره قطره ی قرآن ، خزانه می بینم
فقط طراوت قرآن کند مرا شاداب
در آن به جز شعفی جاودان نمی بینم
***
شبی به گوش دلم گفت : " بعد ِ من هرگز
جزع فزع نکنی ، من فغان نمی بینم . "
قرار بسته ام امروز از بیابان ها
که پیش از او بروم ؛ بی شبان نمی بینم
جهان وُ هر چه در آن ، خود ، جهنم است آری
به جز سرای مغان اش ، جنان نمی بینم
خوشا به کوکبه های مقیم ِ بام ِ او
به هیچ مسجد ِ دیگر ، اذان نمی بینم.

آسیه خوئی (ایلیا)  ـ 91/12/27