( شعری از بیست سال پیش )

نفس نفس زنان  ، نسیم ِ شادمانی بهار
شبانه از کنار کوه ها گذشت
دهان غنچه های سیب را شکفت
به شاخه های خشک ِ بید  برگ سبز داد 
       به بوته ها ی بیقرار گل امید
شتاب کرد تا به شاخه ها ی یاس و نسترن  رسید 
        نشاند روی هر کدام تاج گل
نسیم را به عطر سوسن وبنفشه سازگار کرد
ببین چه کار ها که این بهار کرد
درختهای  کوچک و بزرگ  باغ
گشوده دست ها به سوی آفتابِ چلچراغ   
به دوش ها فکنده چادری بلند از حریر سبز
شکوفه های  زرد و سرخ  و ارغوانی و سپید
نهاده شانه های دلنواز روی شاخه ها
چه با شکوه و آسمانی است گنبد درخت
و غنچه ها  کبوتران عاشقی نشسته روی آن  
بهار آمد از فراز کوه ها و دره ها 
زمین ِ مرده را هزار گوهرگرانبها نثار کرد
بنفشه را و پونه را
به باغ برد و شاهبال و ساقدوش ِجویبار کرد
ببین چه کار ها که این بهار کرد
                      
                           محمد روحانی ( نجوا کاشانی )