باز فرورد ین رسید و خواب دشت
با حضور سبـــزه معنـــا می شود
بر فراز تپّــه های رنـــــگ رنگ
گــلّه گلّه لالــه پیـــــدا می شــــود
باز با دست نسیم از شـــــــاخه ها
می چکد روی زمین گنجشک و سار
آسمـــــان بــــوی پــرستو مـی دهد
بوی دُرناهــای شـــاد و بی قــــرار
چشـــم نوشین و زلال چشمــه هــا
بـــر نگـــــــــاه تشنگان وامی شود
پرچـــــم سبـــز علــف قد می کشد
رقص سبزِ سبــــزه بر پا می شود
دختر بــــــــادام از جنس حـــریر
چادری خوش رنگ بر سَر می کند
سوسن خوش ذوق شعر تـــازه ای
مـــی سُراید ،نـرگس از بَرمی کند
مــی وزد از کوچـــه بــاغ یاس ها
عطر آواز قنـــاری هــای مســـت
آتش گـُــــل تـــا فروزان می شود
هرچه بلبل، می شود آتش پرست!
سرو را قمری قُرُق کرده ست و کبک
می خرامــــد در میــــــــان درّه ها
مرد چوپان مست از جـــــام بهار
می زند نِی در میــان بــــــــرّه ها
آهوان با چشــم های پــــاک خود
سبزه زاران را تـــلاوت می کنند
پونه و آویشن و ریحــــان ویاس
شامه ها را غرق حیرت می کنند!
اشک شوق ابر می بارد به دشت
سبزه ها غرق نوازش می شونـــد
آبشـــــار آهنگ وحـــدت می زند
بوته هـــــــا دست نیایش می شوند
ای نگاهـــت ائتلاف نـــور و آب
در طلوع دلـــــکش اردیبهـشت؛
ای که شعر چشم هایت را، خـدا
در ردیف چشم آهوها نوشـــت؛
در چنین فصل خوشی با من بمان
تـــا کنــار تو مگر معنــــا شوم
در خودم گم گشته ام بر من بتاب
تا که در آیینه ات پیــــــــدا شوم