شاید آن کوزه که خیام گِلش را بوئید

کوزه گر تا بخورد آب لبش را بوسید

خاکِ آن را به دم میکده رنگی کردند

گلِ آن چشمه ی چشمانِ زلیخا نوشید

دسته اش دستِ نگارینِ غمِ مجنون بود

سبزه ی عشق به اطرافِ تنش می روئید

بر لبانش همه شیرینیِ حوا جاری

بر سرِ سفره ی پرویز دلش می جوشید

هست آری که همان خاک من است می گرید

پیرهن چاک که شد تا به سحر می غرید