وقتی که راه ها همه تاریک می شدند

وقتی که قصه هام تراژیک می شدند

وقتی که دردها همه مثل خیال تو

مثل ملخ به مزرعه نزدیک می شدند

راهی برای با تو نبودن نمانده بود

پسکوچه های بی تو ترافیک می شدند

#

این ها فقط مقدمه ی اصل حرف ماست

پس فکر می کنیم که این صحنه سینماست

مثل همیشه فیلم تماشا نمی کنیم

اینجا برای دیدن تو بهترین فضاست

لبخند گنده ای به تو تحویل می دهم

لبخند نیست، خواهش یک ذره اعتناست

دست مرا بگیر و لبت را تکان بده

لب هات آیه های توانایی خداست

می بینم و نمی شنوم، حال جالبیست

این اوج قصه، اوج غزل، اوج ماجراست

دارم میان استروژن غرق می شوم

دنیای من برابر مجموع ما دوتاست...

حالا از این فضای خوشی دور می شویم

دنیا کمی بزرگتر از این دقیقه هاست

#

غیر از همین دو ساعت خوش، لحظه لحظه ام

بی رحم، سمت جمجمه شلیک می شوند

آوازهای یخزده قندیل بسته اند

خورشیدهای سوخته تاریک می شوند

از بس که چرخ، دنده ی ما را شکسته است

دارند شعرهام مکانیک می شوند

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلن

دارند در من عصبی تیک می شوند

احساس می کنم که در این گونه وقت ها

پیغمبران به معجزه تحریک می شوند

پیغمبری که معجزه اش چند واژه است

احکام او چقدر رمانتیک می شوند

باید بساط معجزه ام را علم کنم

رهکوره ها به میکده باریک می شوند