طفل بودم كه پريشان عذارت بودم
شكر، در حصن حصيني چو حصارت بودم

اي خوش آن صيد كه افتاد به دام نگهت
آرزويم همه اين است شكارت بودم

كاش مي شد همه ي عمر، حسينم! مثلِ
شب آدينه ي ماقبل 1، كنارت بودم

بوسه از لعل ضريح عجمي بگرفتم
طائف كعبه ي شش گوش مزارت بودم

عشق افروخته شد هم لب و هم قلبم سوخت
عاكفي بهر جوان و شيرخوارت بودم

ليتني كنت معك ذكر لبانم شد و من
در دلم حسرت آن ماند كه يارت بودم

هل من از ناي تو برخاست، فلك سوخت ز شرم
كاش مي بودم و لبيك شعارت بودم

مقتلت ديدم و قلبم به تپش گفت حسين
صيحه ي بي رمق خواهر زارت بودم

حضرت حق به همه روح دميد و به تو خون
خون فشان از رگ تو گفت كه ثارت بودم

لا اقل در شب آخر كه علمدار نبود
كاش در پاس حرم، دور مدارت بودم
 *******************************************
1- این ابیات از سر دلتنگی در اولین شب جمعه ی بازگشت از سفر کربلا مرقوم شد.12 اردیبهشت 92