تا دیده به چشم تو و بر روی تو افتاد 
نقشی به دلم از خم ابروی تو افتاد 

می رفت به راهی دلم آهسته و آزاد 
ناخواسته راهش به فراسوی توافتاد 

می سوخت مرا شعله ء دل از تب این عشق   
چون باد رها در خم گیسوی تو افتاد 

از دل گله من هیچ نمی دارم و این دل 
افسون نظربازی جادوی تو افتاد 

حافظ که به خالش همه بخشید سمرقند   
بی شک به دلش نقطه ء هندوی تو افتاد 

چشمان تو چون آینه حرفی است دو پهلو 
مجذوب دلم حرف دوپهلوی تو افتاد 

از شرم نیامد خبر از پرتو خورشید   
تا در شب ما شمسهء نیکوی تو افتاد 

با آمدنت باد خبر داد به هر کوی 
در شهر بپیچید و هیاهوی تو افتاد 

دل در پی آهوی تو می گشت به صحرا
هر بار به دام از لب آهوی تو افتاد