دریا دلان
دادی به دست آسمان  ، عطر اذانت را                             
 رکعت به رکعت  ، خنده های مهربانت را
تکبیره الاحرام تو ، معراج را پر کرد                             
پرواز دادی از قفس ها ، آسمانت را
تو" بِسمِ ربِّ لاله" می خواندی  و طوفان ها                    
   از ریشه می کندند ، باغ بی امانت را
از چشم های تو زکاتِ نور جاری شد                               
تا هدیه کردی در رکوع عشق ، جانت را
"فزت ورب الکعبه" می گفتی ، تو  هم  شاید  ،                
  مانند مولا  داده بودی ، امتحانت را
الله اکبر ! از نماز آخرت ، عاشق !                                 
  در خویش می سوزد همه ، بال وپرت ،عاشق!
اینجا ، خود اوج است ، بال وپر  نمی خواهی                    
 می سوزی از این عاشقی ، مجمر نمی خواهی
"اشهد انّّ عشق!" ، می خوانی شهادت را                         
  با خون سرخت ، رنگ کردی این عبادت را
حال وهوای این روایت ، گرچه طوفانیست                      
 در اعتکاف چشم تو ، میهن  ،چراغانیست
ایران به آهنگ قیامَ ت ، اقتدا کرده است                         
 محراب از خونت  ،چه دریایی به پا کرده است
خون می نویسد خاطرات بی نشانت را                  
 بر برگ های سبز ، آیات خزانت را
مثل پرستوهای عاشق  می روی اما                          
  جا می گذاری در تن محراب ، جانت را
روی سپیداری که نزدیک خدا باشد                      
 می سازی آن بالا  دوباره آشیانت را
تو مثل موجی ، صخره ی بُرّنده ی ساحل
از قلب بی تاب تو ، می بُرّد  امانت را

                                                 آن سوی دریا ، رنگ وروی دیگری دارد                      

 ساحل ! رها کن دامن دریا دلانت را !