سلام
رباعی خوبی است ،
اما من با حذف عین در عالم نتوانستم کنار بیایم:
بگذار در عالم خودم باشم و بس
که هنگام خواندن :
بگذار درالم خودم باشم و بس
خوانده می شود.
نمی دانم غلط مصطلح است یا از اختیارات شاعری ؟
حالا اگر به جای عالم غالم و یا چیزی شبیه این باشد ، چه خواهیم کرد ؟
اگر اطلاعات تازه ای در این مورد هست راهنمایی بفرمایید.
نیازی به تأیید این پیام هم نیست.
بدرود
---------------------------------------------------------
سلام بر آقا هادی عزیز
از شما دوست خوبم تشکر می کنم
در ابتدا خدمتتان عرض کنم که : اگر حرف دیگری غیر از عین یا الف بود ،حتماً مشکل پیش می آمد
به عقیده بسیاری از اساتید ، مصرع مورد بحث ایرادی ندارد.
به عقیده این حقیر نیز مشکلی ندارد و به نظر می رسد که :
چون ما در زبان فارسی ، واژه "عالم" را به شکل عربی آن تلفظ نمی کنیم و به شکل فارسی آن یعنی " آلم " تلفظ می کنیم ، و اصل در تقطیع و تعیین وزن شعر هم نحوه تلفظ آن است ، به همین دلیل ، مشکلی پیش نمی آید.
نکته های دیگری هم به ذهنم می رسد که در زیر می آورم و امید است کمکی به حل موضوع کند :
1- در تعيين وزن شعر بايد خط را تا حد امکان به صورت ملفوظ شعر یا همان " خط عروضی " نزديک کنیم.
2- حتماً حضرت عالی نیز استحضار دارید که زبان فارسی دارای 23 حرف صامت است :
ء(=ع) ؛ ب ؛ پ ؛ ت (=ط) ؛ ج ؛ چ ؛ خ ؛ د ؛ ر ؛ ز (=ذ ؛ ظ ؛ ض ) ؛ ژ غ س ( =ث ؛ ص ) ؛ ش ؛ غ (=ق ) ؛ ف ؛ ك ؛ گ ؛ ل ؛ م ؛ ن ؛ و ( در اول كلمه ی وجد) ؛ ه (= ح ) ؛ ی ( در اول كلمه یاد ).
همان طور که مشاهده می فرمایید، حرف " ع " را در تلفظ با همزه یکی دانسته اند هم چنان که حرف " ط " را با "ت "
تا نظر دوستان چه باشد؟
به هر حال از بذل توجه شما بسیار ممنونم
برای آن که از نظر دیگر دوستان هم بهره ببریم ، با اجازه شما من نظرتان را منتشر می کنم
زنده باشید