شب من بي رخ زيباي تو مهتابي نيست

پرتو روي تو روشنگر كاشانه  كيست

جان من رخ بنما باز بتاب در شب من

زانكه تاريك شده زندگي و مامن من

من زشوقت جانا شعر و غزل مي خوانم

باده مي – زنم وعقل  ز وجودم  رانم

به هواي رخ تو رقص سماع خواهم كرد

بي خود از خود شوم و آز رها خواهم كرد

تا درانم حجابي كه ميان  من  و توست

خانه  دل بزدايم كه  آن ما من  توست

كن  لطفي وبيا ، عمر كه رفت از دستم

لحظه ها گشت تمام، باده تمام،دل خسته م

چشم  بر در كه  بيايي و ببينم  رويت

گر نيايي  بخزم  تا برسم  در كويت

من  نه  آنم كه  ندامت بكشم  زين كارم

چون زعقل وهوس ومنطق وجبر بيزارم

شعراز رضاقنواتي(جنوبي)