عزيزا من ساكن كوچه‌ی غربت و تنهايي در دياري از بي‌رنگي و بي‌روشنايي بودم، ساكن كوچه‌اي تهي از "نگاه"، خالي از "توجه"، بدور از "شناخت"، فارغ از "خويش" و عاري از "درد"!
تو مرا به "نگاه" نشاندي، به وادي "كوچه" كشاندي، از آنجا "شناختم" چشناندي، "خويش" را به يادم آوردي و پرم كردي از پيمانه‌اي رنگارنگ به نام "درد"!
بر "موج"ام نشاندي، بالا و پایين‌ام بردي، بر سخره و يال و شيار و كوه و دشت و دمنم بردي و شراب "آمدن" مرا نوشاندي!
آن‌گاه در دره‌اي از سكون و سكوت روانه‌ام ساختي كه هزاران در، به روي سردمداران "احساس" و "عواطف" و "شهوات" و "ميل" و "تمايل" و... باز دارد!
... و به من مي‌گويي مي‌خواهمت بيا! عاشقتم بيا! مي‌كشمت بيا! رهایت نمي‌كنم بيا! و ... و من در بيچارگي، ايستاده‌ام به انتظاري كه تو بيايي و مرا با خنجر پر از خون دوستانم، به خون بنشاني و به رقص آمدن واداری!
عزيز دلبرا؛ برده‌اي...! ...دلي نيست! اين سينه بي‌دل مانده، آب است و گِلي آلوده و پر از تعفن!
كجاست خنجر عاشقانه‌ات؟! كجاست نيزه‌ی دلبرانه‌ات؟! كجاست شمشير لبخندت و كجاست دشنه‌ی آرامش‌ات؟!
عزيز دلبندا؛ طاقتم به طاق رسيده است! و نفسم در محاق سينه جا مانده!
دلم شوق پريدن دارد و شفاي دردهايم را به خنجر و دشنه و نيزه‌ات مي‌دانم!
كاش همين امروز حواله‌اي كه دادي نقد مي‌شد تا چون برگي پاره پاره سر به رقصي مي‌نهادم كه آن كودكِ پا در كفشِ سماجت نموده، مي‌ديد كه مرا مشتري تويي و قيمتم را نقدِ نقد با "نگاهي" پرداخته‌اي!
برايش كفش‌هاي جديد و جوراب و لباس نو و شادي‌بخش خريده‌ام! اما هنوز در كفش و لباس كودكي مي‌ايستد و فقط مرا مي‌نگرد!
عزيز دلدارا؛ درمانم فقط نيزه‌ی توست، روا مدار كه بمانم و از ايستادن فرو افتم! بمانم و... مرا براي آمدن آماده فرما، لباسي مرا عطا فرما كه بوسه‌گاه شمشيرت باشد! و نگاهي عنايت فرما كه در انتظار دشنه‌ات باز شود و زبان و لباني ارزاني دار كه ترانه‌اش لبيك و نغمه‌هايش لک لبیک باشد و رنج رگ‌هايم را به ارزاني عشقت روا فرما تا پيشِ قدم‌هايت رنگين شود.