زمستان ؛صبح جمعه

                             آسمان

                                     بگرفته گويی سخت دلگير است

               زمين

                                 در خويش لرزيدست جان مردمان بم به

                                                             زنجير است

              برادر رفته .خواهر مانده

                                      مادر در كنار طفل رفته می زند زجه

                     پدر با دست بسته بغض بشكسته

                   در آن آوار اندر جستجوی خانه سرگشته  

                                                       وشهر بم دوباره شاهد

تغيان تقدير است 

ندای ناصرا ينصرنی يك مادر مغموم

كه طفلش در كنارش رفته رفته می سپارد جان

رسيده تا كران تا آسمان

 صد بانك وتكبير است

يكی در خويش می پيچد.يكی از درد می نالد

يكی از غصه محزون است

يكی از خويش

                                            دلسير است

آری در ميان كوی وبرزن ناله و

شيون

    فراگير است

خدايا سوره زلزال تو شرحش

غم انگيز است

دگر ترديد جايز نيست

مجال وفرصت امداد و

       تدبير است