من همان شاعرم که چندی پیش در دل شعرهای خود گم بود

فارغ از هر گناه وتشویشی مبتلای گمان مردم بود

در هبوطی که باغها گم شد در میان کویر خشک خدا

دور از حرفهای هر زن ومرد، ومبری ز جرم گندم بود

یکی از روزهای بهمن ماه دستهای تکیده تقدیر

یک بغل آرزو نصیبش کرد وچه سرشار از ترنم بود

گر چه اکنون میان موجی عشق داده از دست اختیارش را

می خورد هر دقیقه ای افسوس که چرا در خیال خود گم بود