باز شنیدم که یکی روز دور /شاهد آن ارض و سماوات و هور

نادره بهلول علیم طرفه / رفت سر درس ابو حنیفه

نزد مریدان به کناری نشست / دیده به تدریس حنیفه ببست

حنیفه را سه مطلب آن دقایق / کرد بیان او ز امام صادق

گفت که این سه را کنم شمردن / که هرسه اش نیست به تایید من

مطلب اول آنکه گفت شیطان / کشد عذاب نار دوزخ از آن

حال که شیطان خودش از آتش است / جنس چگونه از خود آزارش است

دومش او گفت خدای یزدان / را نتوان دید به چشم انسان

حال هرآنچه را که موجود بود /  بایدش آنکه دید و فهمید زود

خدا هر آن لحظه که حاضر بود / به دیدنش دوچشم قادر بود

سومیش از دو پسین سست تر / ناقض و مردود و بسی بی ثمر

گفت که مسئول عمل عامل است / مقصر فعل خطا فاعل است

حال که بنده عملش از خداست / منشا کردار نه از سوی ماست

حضرت بهلول چو بشنید آن / رو به زمین کرد همی بی امان

سخت کلوخی به کف آورد زود / زد به سرش چنان که هوشش ربود

جمله مریدان که غضب رو شدند / صلا زنان در عقب او شدند

بازگرفتندش و با حنیفه /  هردو رساندند بر خلیفه

گفت حنیفه که بر این نا سپاس /حکم روا نیست کنون جز قصاص

خللیفه را چون بشنید این نزاع/ گفت به بهلول چه داری دفاع

گفت کنون با سه دلیل آوری / خویشتن  از حکم بدارم بری

هم تو و هم کلوخ هردو گلید / از چه زهمجنس عذابت رسید 

دومش آنکه دردت اینک کجاست / گر نشود دید غمت نا بجاست

درد سرت اگر که موجود بود / بایدش اینک بنمایید زود

سومش این،من چه کنی بازخواست / زانکه شواهد همه سوی خداست 

دست خدا گیر نه بهلول را /  یاد کن آن فاعل و مفعول را

چونکه حنیف حق قیاسش بدید / شرم زده روی به بیرون گزید

پس سخن حق اما صادق / بود به تصدیق و دقیق و فایق

اردیبهشت 92