ای درد می دانم که بی اندازه هستی
ای زخمِ کهنه تا همیشه تازه هستی
 
ای تشنه ها این ردِّ پا دنبالِ آب است
وادی به وادی می رود امّا سراب است
 
توفان برای آمدن پا در رکاب است
ویرانه در ویرانه این خانه خراب است
 
جنگ است باید مثل خون از خود بریزیم
غربال عشق است این بیا خود را ببیزیم
 
شمشیر چوبی مستحقِّ موریانه ست
شمشیرهای چوبی ما کودکانه ست
 
شمشیر بیهوده ست باید نیزه باشیم
وقتی که دشمن تیر آمد نیزه باشیم
 
روزی که شرم از چهره ی تاریخ می ریخت
خونی به رنگ کربلا از میخ می ریخت
 
تا دشت سیراب عطش شد..کربلا شد
تیغ از گلویش دم زد و محشر به پا شد

بیهوده می باریم باید ابر باشیم
تا مرگ ایّوبانه مرد صبر باشیم
 
بوی چه زهری می چکد از این جگرها
نیزه به نیزه زخم می خوانند سرها
 
تا عمر دارد آسمان سرخ است آری
از بس که خون می ریزد از این بال و پرها
 
شور لبت را تا چشاندی به لبانم
شیرین نمی آید به کام من شکرها
 
وقتی برایش یرگهای زرد دارم
بر ریشه ی بودن بکوبید ای تبرها
 
ای کاش بی چون و چرا می آمدی تا..
..پایان بگیرد با تو امّا و اگرها