برای "بود"ی که دیگر ... نیست!!!


یک زن به ضریب درد منهای خودش
در گریه بغل گرفتـــــه پاهای خودش

یک زن که فقط کمــــی هوا میخواهد
بر روی همین زمین، خــــدا میخواهد!

از هـــر چه هوای عشق دورش کردند
در تخت خودش زنده به گورش کردند

#
ابیات گذشته شـــکل من بود ولـــی...
درگیرترین چهـــــره ی زن بود ولی

یک لحظه که روح و جان و جسمم لرزید
تو آمــــدی و جهان به اسمـــم لرزید...

هی بال زدم روی صــدایی که تو بود
هی چــــرخ زدم توی هوایی که تو بود

#

اصلا نه فقط طلوع عمــــــرم بودی
تو خوب ترین شروع عمــرم بودی
 

ضمن عرض ادب به صاحب نظران، لطفا به احترام عزیز از دست داده ام قلم نقد به این شعر نکشید؛ سپاس