هوالعلیم
باتوجه به نص صریح امامت و عدم واهمه اولیای خدا از کفار و عمل به تکلیف دربرابر خواهش و خواسته ی نفس ؛هیچ شکی به جا نمی ماند،
که حضرت رضا (ع) به خاطر ترس از تشکیلات مامون ، یا بواسطه به دست آوردن جاه و سریر به مرو رفته باشند!
بلکه حضورشان هرجا بواسطه دین و ضرورت دین بوده است.

این موضوع در باره حضرت جواد (ع) هم صدق پیدا می کند. چون در هردو مورد پای مامون عباسی در میان است و او فردی باهوش و نکته سنج بود ؛
چون می خواست با تغییر ظاهراسلام و  "مشابه سازی " نوعی آیین "اومانیستی" بوجود بیاورد که مثلا طرفدار علم و منطق و گفتمان است؛
آنگاه یافته های خودش را به نام اسلام ترویج دهد.

در هردو مورد ائمه ی ما حضرت علی بن موسی الرضا و حضرت محمد بن علی الجواد (ع)به درستی عمل کردند.

گفتگوی علمای دگر مذاهب و ادیان با معصومین (ع) نه تنها باعث انزوای آنان نشد ؛ که باعث بوجود آمدن "مکاتب دینی "برای مسلمانان و بخصوص شیعیان شد.
از زمان حضور عالم آل الله سلطان اعظم عارفان ایران، حضرت امام علی بن موسی الرضا (علیه السلام)
 بنیانگذار مکاتب دینی - مکاتب علوم اسلامی- در ایران ،که از پرتو معارف آسمانی آن حضرت  این مملکت تا کنون محل شکل‌گیری متمدن‌ترین فرهنگ‌ها و مکاتب فلسفی (حکمی) و کلامی ‌و عرفانی بوده است، قطعاً نخستین مکتب ادبی و شعری ایران را باید "مکتب خراسانی "نامید.
حقیر به استنادحضورحضرت درایران و ایجاد تحول در ساختارعلمی کشور و پدیدآمدن" رنسانس" علوم عقلی و نقلی ، همچنین پیدایش سبک معروف شعرفارسی "سبک خراسانی" ، هرگونه اظهارنظرهای غیرمنصفانه مبنی بر پدیدآمدن تحولات فرهنگی به دست "سامانیان" را مردود اعلام و عرض می کنم که "بنیانگذار مکتب ادبیات دینی ایران حضرت ابالحسن علی بن موسی الرضا علیه السلام" هستند و "مکتب شعر دینی درایران" یادگار آن وجودمبارک بوده و ادامه ی راهش تاکنون از مواهب و الطاف قدسی اش می باشد که توسط شاگردانش درقرون دوم وسوم هجری منتشرشد و باعث پدیدآمدن بزرگترین شاعران و مکاتب و سبک های ادبی شد.یکی از دلایلش حضور جناب "دعبل خزاعی" (رضوان الله تعالی علیه)درایران و محافل ادبی ایشان درمحضرمبارک حضرت رضاست.
هیچ فرد منصف و آزاده ای نمی تواند حضور"عرفان درایران" و عرفان شعری را ؛ بدون ارتباط با حضورحضرت درایران بداند! وقت آن رسیده که "حقایق"را نوشته و به پرده پوشی های قبیله ی "فراماسونری" پایان بدهیم!
با افتخارهرسخنی را که "مستند" باشد و برخلاف نوشته ی بنده باشد و "ثابت" کند که مطالب بنده "ناصحیح" است،پذیرفته و از سخن و ظهارنظرش استقبال خواهم کرد!
اما خوب است بدانید: تا قبل از حضور حضرت ابالحسن علی بن موسی الرضا(ع) دراین مملکت، حتی یک شاعر، نویسنده، عالم و فاضل ، هنرمند (کاملا معمولی) را نمی توان یافت! چه برسد به مبدعان "مکاتب بزرگ ادبی-هنری-فلسفی و عرفانی"که به فاصله یک قرن علوم عقلی و نقلی" جهان" را متحول ساختند ؟!

***
گل به گلشن می‌کند تا دل‌بری
دل به دامان می‌کند، جان پروری
گر به تاراج خزان گل می‌رود
کی رود از یاد عاشق، دل‌بری؟!
می کند بلبل همیشه در نواش
چهره‌ی زیبای گل یادآوری
گل به گلزار خداوندان عشق
صد نشان دارد، نشان از سروری 
مهد زیبا چامگان عشق و شور
گشته تزیین از شمیم حیدری
از میان خوب رویان زمین
شدنصیبش، یک گل پیغمبری
عکس مهتاب است در این سرزمین
مثل خاتم در دل انگشتری!
هر زمان، در هر کجا، در وصف او
بلبل دل می‌کند خنیاگری
او "علی موسی الرضا "، مولای ماست 
داده حق او را به مردم برتری
یاد او با اشک، گویی می‌کند
در دل ما هر زمان میناگری!
**
سیدعلی اصغر موسوی
قم- 91-1381
------
اسعدالله ایامکم جمیعا
التماس دعا