شاعر آیینه کیش روزگارم           
                           غربت آیینه ها را اشکبارم   

                       من به رغم آنکه در این دار فانی  
                        دانه ی الماسها را می شمارم
                      با وجودی که به دوش طاقت خود  
                       کوهی از زخم زمان بر دوش دارم
                         گر بدیها بینم ازدست زمانه 
                    شکوه ای جز خویشتن از کس ندارم 
                      روح باران  در وجودم ریشه دارد        
                        من شمالی شاعر دریا تبارم
                        تارو پودم با غزل پیوند دارد            
                     جاده های همدلی را رهسپارم  
                      آی مردم  بی تعارف می سرایم      
                     عاشقی را عاشقی را بیقرارم
                  دوست دارم با علی (ع) محشور گردم    
                        شاعر مولا پرست روزگارم
                    شاه مردان یا علی دریاب دریاب        
                    دل به دریای ولایت می سپارم