نگاه کن
که نخلستان شب
رازداران تو مانده اند
و نامت را
زیر لب
چون دعای باران خوانده اند
نگاه کن
که سروشان غیب
سجود آدمیت را
در تماشای سجده های تو اند
و آسمان به حرمت شق القمرت
به محراب ذکر
شمع ستاره افروخته است
تو کیستی که خضر
خرقه جاودانگی را
به رخصت تو درپوشید
و سلیمان عیش سلطانی را
از جام کرامت تو می نوشید
نگاه کن
که رسولان
ساکنان ولایت تو بوده اند
تو کیستی
که کودکان قرن های بعد
به نام تو در اذان نخستین
خوگیر می شوند
و پیران
از نام تو
مدد می گیرند
نام تو باران است
در گنبد آسمان
یادگاران است
ماندگاران است
نگاهت می کنم
از پس اعصار و قرون
که سروشان و رسولان را
کودکان و پیران را
در حریم مجلس خویش
می نشانی
و نامت
معنای بلیغ آدمیت است
نگاهت می کنم
که تماشای تو
امن و اطمینان است
یادگار گنبد آسمان است
باران است