اين مثنوي د ر حرم شريف حسيني سروده شده است .

آمدم اينجا كه پناهم دهي

لطف كني ، عزت و جاهم دهی



نيست كسي مثل تو در عالمين

عشق مني عشق مني يا حسين!



اي گل لب تشنه كنار فرات

چشمه جوشنده آب حيات



زخم چه ها كرد به اعضاي تو ؟

غرقه به خون كرد سراپاي تو



عشق گهربار دل من تويي

سرور و سالار دل من تويي



اي گل من اين تو و اين آه من

اين تو و اين ناله جانكاه من



باز به سوي تو سفر كرده دل

نيمه شبان قصد سحر كرده دل



درد كش جام تو مانده دلم

مست و خوش از نام تو مانده دلم



باز مرا سوز دمادم بده

گريه بده اشك محرم بده



شور بده ، عاشق شوريده را

نور بده ، اين دل و اين ديده را



اي همه جا داغ تو در خاطرم

گرچه ام آلوده ولي زايرم



كاش تو امروز صدايم كني

با لب خشكيده دعايم كني



اي دل من روح من اي جان من

محرم اندوه فراوان من



زايرم و دست به دامان تو

كن نظري آمده مهمان تو



نام تو شد زمزمه ی عاشقی

ای همه عشق - ای همه ی عاشقی



نام تو بالاتر از این واژه هاست

نام تو همسایه ی نام خداست



ای همه جا نام تو بر لب ، مرا

ای تو همه ملت و مذهب، مرا



عشق همیشه ز تو دم می زند

در حرمت ، عشق قدم می زند



آب شد آب از لب عطشان تو

رود فرات است پریشان تو



یک نظرت صد گره وا می کند

شور ، بپا - درد ، دوا می کند



آمدم ای ماه ! جوابم بده

تشنه ام از چشم خود آبم بده



ماه ، تویی در شب ظلمانی ام

راه ، تویی لحظه ی حیرانی ام



مرهم هر سينه ي سوزان تويي

روح تويي ، عشق تو ، ايمان تويي



اي همه امواج ، پريشان تو

اي همه ي عرش ، غزل خوان تو



آه ! امام همه ي تشنه ها

اي بدن تو حرم دشنه ها



باز سفر كرده دلم سوي تو

مست شدم – مست- من از بوي تو



اي تو همه كعبه مرا جان ، مرا

باز بده - باز تو- ايمان ، مرا



اشك تو حاجات مرا مي دهد

اجر مناجات مرا مي دهد