تقدیم به بانوطاهره صفارزاده

دست دلم را به شعرهايت بده

تا تنهايي ام را

 قدم بزنم

در «رهگذر مهتاب»

حرف­هايت جغرافياي بي مرزي ست

كه دلتنگي سربازها را

       بدون سيم خاردار

                به وطن مي رساند

زيراشك هاي سرازير  

از بلندي برف گيرموهايت بانو

هق هق دالان گلويم

صداي كفش شعرهاي توست

كه «طنين در دلتا» مي اندازد

پياده رو مانده

 و تسخير صندلي ها و «مردان منحني»

كه به ديوار فكر مي كنند  

يا به چرت هاي بعدازظهر

شعرهاي تو ترجمه زخم­هاي زني است

 كه با «چترسرخ»

به التيام روزهاي خسته فكر مي­ كند

 شانه ­ام خالي­

 نمي­ شود ازتابوتي

كه خلاصه ات كرده در مستطيلي 

كه سنگ تنت را به سينه مي زند

اما  

«بيچاره معلّم ما گمان مي‌كرد                                                                    
اقيانوس‌ها و كوه‌هايند كه ميان مردم و سرزمين‌ها تفرقه‌ مي‌اندازند»