آه ، ای راز نهــــــــان گـــــریـــــه هـا
ای نهـــــان انـدر عیـــــان گــــــریه ها
قامــــت از اندوه تــو خـــــم می خورد
واحه ی قلـــــب مـــــرا غـم می خورد
هیـــچ کس مثــــل تو حوری وش نبود
از فــراقـــــش در دلـــــم آتـــــش نبود
جـــــذب چشـــــم تو اقاقـــــی ها شدند
فانـــــی عشـــــق تو باقـــــی ها شدند
حاصـــــل یـــــک آه تجـــــریـدی منم
سالـــــک یـــــک راه تجــــریـدی منم
سرمه بی شک سوده ی غم بوده است
تار و پـــــود حُــــزن آدم بــــوده است
دل پریشــــی هــــا گناه چشــــم توست
دل همیـــــشه ســـــربراه چشــم توست
بـــــذر آدم را خـــــدا وقتـــی که کشت
طینــــت مـــــا را خـــدا وقتی سرشت
ساخت معجونی زروح خویش و خاک
داد ترکیبیـــــش از زیبـــــا و زشـــــت
با خــــودش می گفــت کاین اعجوبه با
عشـــــق تنــــها راه یابـــــد در بهشـت
دوزخـــــی خواهـــــد شد این بالاختیـار
کج نهـــــد گــــر در بنای خویش خشت
مثنـــــوی مــــــن غـــــزل آلـــــود شد
مسجـــــدم را بــــاز می بینـــــم کُنِشت
طبع شعر من اگر جُــم مـــی خـــــورد
مـــــوج غـــــم در دل تلاطم می خورد
سینـــــه خیـــــزی هـــــای آهم را ببین
جان ستـــــیزی هـــــای آهـــــم را ببین
دل درون سیــنـــــه شـــــد آتشفـــــشان
قطـــــره ی آبی بـــــر این آتش ، فشان
دختـــــر رَز را بــگـــــو دُردانـــــه ای
از خُـــــم مـــــی ده مـــــرا پیمانـــه ای
خـــمّ می ، می جـــــوشد این دل خمّ می
خون خـــــود می نوشـد این دل خمّ می
باز زد ایـــــن مثنـــــوی ســـــاز غزل
وه غـــــزل زیباســـــت در بحـــر رمل
چون که یاد از ساغـــر و خُم می شود
در غـــــزل این مثـــــنوی گم می شود
ای خُم ای خُم ای خُم ای خُــم ای خُم ای
ای تنـــــت باقـــــی و جــــانت پر زمی
ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
کو؟ کجا ؟ کی دیده ماننـــــد تو ؟ کی ؟
ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
هیــــچ بی تــو می توان ره کرد طی ؟
ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
بـــــا تو بـــــر اسرار حق بردنـــــد پی
ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
هیــچ دانی قیمـــــتت چند است ؟ هی ؟
ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
ای به قیمــــت بر تر از صد ملک ری
ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
آنچنـان کـــه بســـــت بر یوســف زُلیـ
ــخا ، ببستیم ما بـــه تو دل تا ابــــــد
تا ابـــــد دل بــــر تو می بنـــــدیم و نی
ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
هر که از نـــوش تو گردد مست ، وی
یک شبه پیمـــــاید اوصـــــد ساله راه
آصـــــف بـــــن بــرخـــــیای آن سُلیـ
ــمان شـــود کــــو تخت بلقیسی به طـُر
فـــَــةُ الـــعینی بـِکــَــند از بیـــــخ و پـی
ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای خُم ای
تــــو همـــــانی نیستــــی کز تو خـُمیــ
ـــنی و صدها همچون او سرمست شد
باده پیمود از تـــــو و خـــود هست شد
خــمّ می با مـــــن بگـــــو از تاکیـــــان
فاش کـــــن اســـــرار جــــان افلاکیان
در زمیــــن هـــــرگــز اگــر تاکی نبود
سینــــه ، چــــاک از عشق افلاکی نبود
بر روانـــــم یافت استیـــــلا عطـــــش
بی تـــو ، جان گو، ســر نماند بر تنش
بی تــــو ای خُم نیـــم بـِسمل می شویم
همچــــو روز اوّلیـــــن گِــل می شویم
بی تو تنگـــــی می کنــــد بر من نفس
با تو جـــــان مـــــن گریزد از قفــــس
ای تــــو سرمســـــت از لب بنت العنب
ره نیـــــابد با تـــــو در جـــانـــــم تعب
آه ، ای راز نهــــــــان گـــــریـــــه هـا
ای نهـــــان انـدر عیـــــان گــــــریه ها