[1]. یک شب نوه ام پریا (چارساله) می خواند: شهید کربلا حسین. گفتم کربلا چه  جور جائیه؟ گفت یه جای خیلی بد. با تعجب پرسیدم چرا؟ گفت چون اونجا آدمای خیلی بد امام حسینو شهید کردن. من اگه مسافرت برم اونجا نمیرم. من در برابر این سخن فقط سکوت کردم. باخود گفتم این ذوق سیالی که توانسته اين چنين به امر انتزاعی پی ببرد باید آن را هدایت کرد و دستش را گرفت. بعد به نظرم آمد که شهید کربلا را باید تداوم بخشید و خوابیدم در رؤیا بود که دیدم با خود این ترنم های کودکانه را زمزمه می کنم.