این همه از شور و شعر ناب می گویند کو؟

آه همسایه ! رفاقت ، همدلی ، لبخند کو؟

می زنم هر شب ورق آن خاطرات خوب را

آنچه میزد دائما ما را به هم پیوند کو؟

یاد جنگلهای گیلان ، باز باران ، کودکی

خوابهای خلسه روی دامن الوند کو؟

خانه ی مادر بزرگ و حوض و کاج کوچکش

شب نشینی ها و میز و چای و نقل و قند کو؟

بوی خاک نم گرفته ، بوی سفره ، آفتاب

بوی نان گرم و طعم ساده ی سوگند کو؟

عمری از دهقان نوشتیم و هوای پاک ده

ده به جا مانده ولی دهقان غیرتنمد کو؟

عطر تن پوش بهار از بهمن و دی می دمید

راستی آن شور و حال آخر اسفند کو؟

هرچه می خواهی بیا بنویس اصلن بحث نیست

حرف بسیار است اما شاعر در بند کو؟

شهر را می گشت با فانوس ، اما یک نفر

از همانجا داد می زد یافتم ، گفتند کو؟