احساسِ آسمـانـی چشمش را ، هــرکس بـه یک نگـاه تمـاشـا کرد
هر آرزو که در دلِ شیدا داشت ، با دیده ی  مسامحه حاشا کرد
 در اشتهای زندگی مردم   ،  جایی  برای  درد  نمی ماند
انسان اگر که چشم ِ تمنا را ، با عقل و عشق و عاطفه بینا کرد
 قانـون غنچـه را نشکن هـرگـز  ،  بگـذار بستـه بـاشـد و بی غوغا
در روزگـار دیر نمی پاید  ،  هرغنچه ای که چهره شکوفا کرد
عمـری بـه جستجـوی خـدا رفتیم  ،  پیـدا نشد ، نشد کـه نشد هرگز
امـروز هـم وصال میسر نیست ،  بـایـد نشست و چـاره ی فردا کرد
کی می رسـد خبـر کـه بگردانیـد  ،  چشمـان ِ بی قـرار ِ مسافـر را
از آن چـه بـا نگـاه ِ تمـاشایـی  ،  در دشت هـای گـم شـده پـیـدا کرد
ترسم که تـا بـه دل بـرسد بـاران  ،  مثل تگرگ شیشه شکن گردد
ای کاش با شعور خرد  می شد ، از زخم های آینه پروا کرد
دیـریست در فـراق گـرفتاریم ،  کـو آن طبیب عشق کـه می گـویند
بـایـد بـه دست های شفا بخشش ، هر درد را کـه هست مـداوا کرد
آیینـه هـا دروغ نمی گـوینـد  ،  در دوردست معجـزه ای پیـداست
بـایـد هـمیشه آن گـل هستی را  ،   بـا چشـم انتـظـار تمـاشـا کرد
 
محمد روحانی ( نجوا کاشانی )