تقدیم به بانو فاطمه صغرا دختر امام حسین (ع)

شروع مي كنم
به نام نامي خداوند 
با تو
اين صدهزارمين ذكر را
در خيمه اي
كه براي چشم هاي عاشقت
برپا كرده ام.
()
عموزاده!
الله اكبر ِ اكبر را كه شاهد بودي 
قبل از اينكه از حال بروي 
با دستهاي شكسته 
كه هربار مي ديدمشان
راوي حكايتِ غربت عموي مهرباني ها 
مي شدند
نمي دانم 
اين الله اكبر اخر را چطور بگويم
اين تسبيح نخي را
هزار بار ديگر كه بگردانم
تازه با تن إربا إربايش هم اندازه خواهد شد
روي اين مزار 
جان كه به لب مي رسد
حُسن حسن مي آيد و آرامم مي كند
آرامش دستهاي عمو عباس
و بوسه هاي پدر....
 
بگذار الله اكبر حيرتم
در بغض هاي هميشه
گم بماند
وقت گفتن از اصغر
 
اصغر اتفاق كوچكي نبود در كربلا
خبر حرمله كه آمد
علي برادرم 
الحمدلله تسبيحش را بلندتر گفت
 
 
سبحان الله!
هنوز بوي سيب دستهاي پدر
از خاك غريب تو مي آيد
دردانه ي حسن!
 
حسن!
خيمه را گفته ام به پسرانت جمع كنند
مي بيني
فردا اين سه رشيد بي همانند
تو 
سرخ ترين حماسه ها خواهند شد. 
از بس كه اين يك سال
شرح منظوم 
دهمين روز تشنگي و عشق را
در گوششان تكبير گفته ام
به همين تسبيح نخي
كه يادگاري قنداقه ي خورشيد است
 
از يادگاران تو 
مرداني خواهم ساخت
كه تصويرحماسه حسین باشند 
قول مي دهم 
نجابت نگاه عباس 
در چشم هايشان وضو بگیرد 
و رودهای جهان را به تلاطم بیندازد 
جانباز صبور من!
 
راوي كربلا شديم
تو با دستهاي شكسته!
و فاطمه ات با دستهاي بسته
 
 
گريه هايم را صبوري كن عموزاده !
مثل صبر كوه وقتي از زيارت گودال بر ميگشت!
 
همدم سالهاي دور و دير عاشقي 
من و تو 
در خانه ي تسبيح هاي بي پايان بزرگ شديم
زير بيرق صلوات عاشقي كرديم
....
نخ اين تسبيح صبوري نمي كند!
دلش براي اصغر تنگ شده!
فردا شهادت مي دهد
فاطمه اين خيمه 
مرثيه خوان تو بود
ما
راوي رفتن خورشيد بوديم!
پريشاني فرات را ديديم!
 
پريشانم عموزاده!
بوي سيب بي قرارم كرده
اجازه مي دهي 
اين غروب كه رسيد!
اين خيمه باراني را جمع كنم. 
فاطمه ات
ميخواهد به زيارت آسمان برود
 
 
دعا كن!
شايد بجاي تو 
فاطمه ات 
نفس هاي اخرش را در كربلا بكشد! 
نيت كرده ام
اين تسبيح نخي يادگاري را در كربلا
هزار بار بچرخانم!
به ياد عاشقي!
به ياد حسن!
به ياد حسين!
به ياد.......!