دل چو می خواهــد کنــد برکعبه ی چشمت طواف
تا بـــــه کی باید کنـــــد در خلوت خود اعتکاف ؟
یک اشارت کافی است از گوشه ی چشمت که دل
بـاز گـــــردد از مِنـــــا و بـــــاز آیـــــد در مطاف
از کـــــدامیــــن غم بنالم چون که این دل می شود
ســـــر به کویـــــت چون نهــادم از غم دنیا معاف
بی حضـــــور روی تو غـــــــدّاره می بنــــدد عدو
تا تو را بیند کند شمــشیر خـــــود را در غـــــلاف
عالـــــمی را می تـــــوان در یک نظر تسخیر کرد
چشمهایـــــت با دل مــن گـــــر شـــــود در ائتلاف
فصـــــل تابستـــــان و تعطیــــلی روز جمعه است
جَنَّـــةُ قــَــلبـــــِی مَکَـــــانٌ أفضَـــــلٌ لِلإصطِیـــــَاف
جـــــای شُکرش هســــت باقی تا تو را خدمت کنم
این کف پاها نبوده اســـــت و نخواهــد بود صاف
از شمیم و بوی زلفت سینـــه مـــــالامـــــال عشق
هُـــــدهُـــــدی کــو تا کنم از شوق رویت عزم قاف
عشق تو در ســـــینه ی مـن نیست امروزی ؛ مرا
چون که با یـاد تـــــو بُرّیـــــده است ماما بند ناف
غـــــم دل آزاری کنـــــد دل می شکیـــــبد ناگــزیر
تا کدامین فائق آید باز خـــود درایــــن مـــــصاف
می شناسی نیک خود یــــاران مخلص را از آنک
هـرزه گوئی می کنـــــد یـــــا می زند بیهوده لاف
نیســت تقصیر تو کوتاهی اگر هسـت از من است
اعــتراف ؛ الاعتـــراف ؛ الاعتــراف ؛ الاعتــراف