غمـــــی که از هجـــــر روی تو در دل من است انتها ندارد

خـــــبر نداری چـــــه می کشم من , خـدا به کافر روا ندارد

چه خون دل ها که خورده است این اسیــر دام بلای عشقت

کســـــی دگـــــر را , خــدا به جز من به این بلا مبتلا ندارد

بیـــــا که در کلبـــــه ی دل من فقط برای تو جا فراخ است

کســـــی دگـــــر خواهد ار بیاید بگـو که این کلبه جا ندارد

دل من آئینه است و آئینه هم  مرامـــــش خلـــوص و پاکی

گـــواه باشـــــد خدا کـــــه آئینـــــه در سلـــوکش ریا ندارد

بیا کـــــه با تو قـــــدم زنم من به باغ و بستـان این حوالی

که بـــی حضــور تو سیر در گلشن و گلستان , صفا ندارد

مگـــــر نسیـــــم از شمیـــــم گیسوی تو معطّر بوَد که دیگر

مشـــــام بلبـــــل به هیچ چیزی جز این نسیــم اشتها ندارد

مکن تو حیرت ز صید چشمت , ولی نظر کن زروی رأفت

که آنچه در دامت اوفتاده , دل است و دل دست و پا ندارد

کـــــم آورَد در عـــــلاج دردم اگـــــر طـــــبیبم عجب ندارم

کـــــه درد ایـــــن دل به غیر شهــد لب تو هرگز دوا ندارد

توئی مقصّـــــر اگـــــر که روحـــــم به قالب تن نماند , آنی

نگـــــو چرا چون بدیهــی است این عزیز جانم , چرا ندارد

بگـــــو نیاراید آن زلیـــــخا جمـــال خود را به هر قلم چون

کــه یوســـــف دل به جـــــز به صنع خدای خود اعتنا ندارد

ملالـــــم آیـــــد زهـــــر مکانی که بوی دلبـــــر در آن نباشد

به جـز هــــوای دیـــار و کویت دگــر ســرم چون هوا ندارد

توئی تو خورشید اگر نتـــــابی نه من فقط , بل جهان بمیرد

در آسمانهـا « قمــــــر» بدون جمــال رویـــــت , ضیا ندارد