یک غزل زیبا-فاخر و قابل قبول از مهربانویی بزرگوار ارائه شده است.دراین غزل سه لغزش وزنی وجود دارد که اگر ایشان دقت می کردند با ویرایشی سطحی می توانستند این سه لغزش را مرتفع کنند.:1-در بیت مطلع- که از قدیم و ندیم سفارشها به انجام حسن آن شده است- می خوانیم:این روزها آدم دلش داغ است انگار تب دارد/از بسکه فرزندان قابیلی نسب دارد....کلمه ی «انگار» که وجودش ضروری نمی نماید کلنگ محکم اول را بر سرو کلّه ی شعر وارد کرده است.بی «انگار»که بخوانیم با بیتی سالم مواجه می شویم. 2-در بیت سوم مصراع اول می خوانیم:حتی ستاره زینتی بر آسمان نیست...خوب؛ چیزی کم دارد و آن چیز یک «ها»ی ناقابل است که «آسمان» را به «آسمانها» تبدیل می کند و وزن شعر را به سلامت ارائه می دهد.3-در مصراع اول بیت هفتم آمده است:هرچند تیغ تو صدها سر برید از ما....اینجا هم چیزی کم دارد.ما «صدها» را بر می داریم و جایش«هزاران» می گذاریم که هم از حیث کیفی شعر را بالا می برد و هم مشکل وزن را معدوم می فرماید.ببینید باچه سهولتی سه لغزش وزنی بزرگ رفع شد!بارها گفته ام وقتی از سرودن شعری فارغ شدیم هنوز جوهر کاغذنوشته اش خشک نشده آن را جایی ارائه ندهیم.صبر کنیم که میوه ی صبر دراین خصوص از آن دست است که ارائه شد.سربلند باشید.