خداست قد کشیده کوچه های انتظار را       

      که با  ردای  کهنه میرسد سر قرار را

و سر به زیر و مخملی ،نجیب،پرسه میزند

       تمام کوله بار او     ،مسیر افتخار را

و بوی نرگس است از نسیم دستهای او    

        که پر شده   میان کوچه های  انتظار را

دوباره گریه هاي پير، صف کشیده تا خدا       

   مدینه شاهد است ، وصله های بی شمار را

و می چکد بهار از ترانه های زخمی اش       

            پرنده ای که خوانده   آيه هاي  آبشار را

به فرش كهنه ي حصيري اش نگاه مي كند           

      به دوش می کشد تمام عرش را ،مدار را

و سیر می شود لبان پینه بسته ی عطش     

      غدیر می چکد به روی چتر گل ،  بهار را   

اکرم بهرامچی