با گوهر اشك كرد غوغا پروين

تا گنج يتيم كرد پيدا پروين

بابال لطيف  قطعه پرواز نمود

از تنگ ثري سوي ثريا پروين

در شعر پر از صلابتش روشن كرد

يك بام و حديث دو هوا را پروين

با دست قنوتي اش نوازش مي داد

گيسوي چكامه هاي مانا پروين

نا هيد و زحل غبطه خورند و پروين

بر اختر پر فروغ بي تا پروين

مي برد امانتي كه بردوشش بود

بي شكوه ي زخم شانه اما پروين

در زير تمام شعرهايش خواندم

از شاعر مرد درد-امضا: پروين