باز تنها می پری درکوچ تابستانی ات   
عشق! من جامانده ام جیب چپ بارانی ات!

 سعی کن ماقبل رفتن شهر را ویران کنی    
     تا نباشم سد راه فکر خود درمانی ات

آن تغزلها که با آن روز و شب مخ می زدی   
   حاصل جمعش شده مجذور بی سامانی ات

 رفته ایم و می رویم و می روند و رفته اند       
  مهرهای در بدر از خاطر آبانی ات

 نغمه های شور و مستی  در وداعی سنتی        
 فاز خرداد تو می آید به عطر افشانی ات

جمع کن!.. تردید اسفندی مگر گل می دهی؟     
  وقت رفتن از خیال قالی ایرانی ات؟  

 کافر عشقی ولیکن میل لیلی می کنی              
 خوانده ام  فال تو را از صفحه ی پیشانی ات

باز هم زل می زنم در چشم تو تا خو کنم        
  با هوای بهمن و شبهای نور افشانی ات

در نبرد عشق تو مقبول رندانم چو شمع           
  انقلابی می شود تقدیر دشتستانی ات.


 
راشین گوهرشاهی
بیست مهر نود و چهار
.
.