کلاغهای متفکر
اسمان میغرد.ازخشم یا از شادی معلوم نیست.می غرد .بعد چشمک میزند .و ناگهان کسی روی اسمان با خودکار طلائی امضا می کند.دنباله ی امضا تا بالای درخت انجیر می رسد.تا سران شاخه ی خشکیده که مثل انگشت روبه اسمان است.بعد می رود و ناپدید می شود.اسمان بازمی غرد .می غرد .انگار که حسابی عصبانی شده باشد.مثل وقتی که پای ناموس وسط است.یا پای خاک و وطن.ان بالا ها انگاراتفاقی افتاده باشدهوارنگ عوض کرده.پرنده ها رفته اند.ابرها به هم پیچیده اند.دعوایشان شده.یکی زده .یکی خورده .وحالا اشکش در امده.ان بچه ابر پنبه ای بی تجربه .اشکها می بارند و زمین خیس میشود.کوچه و خیابان اول خال خالی می شوندو بعد کم کم رنگشان عوض می شود.قطره ها شیشه ی پنجره را می بوسند ازبالا تا پائین .و در دل گلدان لب پنجره گم میشوند.ازسرو کول دیوارها پائین میروند.به اب جوها سلام میکنند ویکی ازانها راباد میبردتاداغی تنور.کنار نانها جلزی صدا میکندوتمام. قطره روی برگها سنگینی می کند.بعد انرا می شورد و تلپ می افتد پائین.قطره روی بال کبوترها همانطور می ماند.مثل یک تکه الماس درخشان و عکس اسمان و درختها توی ان برق میزند.کبوتر خودش را تکان می دهد قطره هزار پاره می شود و گم میشود.کلاغها روی سیمهای برق زیر باران کیف کرده اند وپرهایشان انگار ژل زده باشند دسته شده بسته شده خیس شده اما فرار نمی کنند.مثل ادمها نیستندکه می دوند و دنبال سقف می گردندو میترسند زیرباران بمانند.ادمها شاید از شسته شدن می ترسند یا از سبزشدن شاید هم چون از گل افریده شده اند.میترسند زیر باران وا بروند.امااگر سرشان را بالا کنند پرنده ها را میبینند که زیر باران چه کیفی کرده اند.انها تکان نمی خورندحرف نمی زنند وخیره مانده اند به یک جائی.انگار در باران حل شده اند.انگار دیگر هرگز پرنخواهند کشید .سرت را بالا کن و انها را ببین.