مرگش زندگيست ، شهادتش ميلاد
نمازش معراج  ، افتادنش برخاستن
چه زيباست با حسين خراميدن
در لحظه هاي شكوه
از كعبه تا كربلا
از خيمه تا قتلگاه
از قتلگاه تا قيامت
از عشق تا جنون
حسين خورشيد است
اما ابرهاي تيره ي ستم پيرامونش خيمه افراشته
حسين چشمه ي زلال حقيقت است كه سيل تباهي بر او تاخته
درخت ها قامت استوارش را با حيرت به نظاره ايستاده اند
كوهها به بلنداي همت و استواری نهضتش درود مي فرستند
ستاره اي نيست كه در خون حسين تن نشسته باشد
حتي ابر ها ستايش جانفشانیش را خون گريسته اند
سلام بر او كه خون خداست بر زمين
آب ، مي داند  كه به اين آفتاب چه دين ها دارد
فرات , تا همیشه می خروشد از شرم
كه چرا در واپسین لحظه هاي عاشورا لب حسين را نبوسيد
خورشيد هرگز ظهري بدان شكوه نديده بود
وگر نه چگونه بر آن تنهاي بي سر سجده كرد
کربلا بخشي از قيامت است
آغاز وانتهایی به هم گره خورده
در لحظه ي شكوه
لحظه ي عظمت و عشق
آنی که همه ي پيامبران بيعت خدارا تجديد كردند
حيات براي نخستين بار خود را شناخت
همه چيز رنگ غروب گرفت
حتي چهره ي نازدانه ي علی ، زينب 
كه نويد صبح بود وبشارت آفتاب
سنگ ها از شرم سايه ي خود را  دزديدند
نخل ها به موجوديت خود نفرين كردند
و ني لبك ها غم تلخ جدايي را
در فضای غمبار دشت خون و جنون سر دادند
فرشتگان غمگين و مضطرب به هر سو  پر كشيدند
زمان ايستاده بود تا شايد باز هم حسين بر خيزد
اما خدا برای پسر فاطمه افتادن را پسنديد
و بر خاستن را به آن زمان واگذاشت
كه همه ی خفتگان بر خيزند
قيام را با قيامت آميخت
اي بر تو سجده ی انبیا
واژه ها را يكي يكي تجربه كردم
بزرگي تو در هيچ واژه نمي گنجد
حتي قاموس
حسين تنها كلمه ايست كه مفهوم تو را مي فهماند
اين نامي است كه خدا بر تو نهاده است
اي راز تشنگي ، اي تشنه ي راز 
كربلايت جاودانه باد

محمد روحانی ( نجوا کاشانی )