می دهد نور موقع رفتن دست آیینه انعکاسش را
مرگ با یک اشاره می گوید بر تن او کند لباسش را
+
سبز مانند آیه های بهار می رود تا به بار بنشیند
او که حتی نگاه باران هم بارها کرده التماسش را

می کشد کیسه های احسان را نیمه شب ها به دوش اکرامش
کاسه لیسان ولی به دل دارند از همان ابتدا هراسش را

کوزه با کینه ها شده هم دست ، دستهاشان میان یک کاسه
کاسه او را چه زود می نوشد تا بگیرد از او تقاصش را

خانه زهرش اگرچه کافی بود کوچه با این که درد می زایید
تیر داده به قلب تابوتش با تمام قوا حواسش را

وسعتی ازغریبی اش مانده در زلالی ّ اشک ماهی ها
قطع هرگز نمی کند دنیا با بقیع دلش تماسش را

کشورم دور گردنش دارد شال سبزی که هدیه ی دریاست
نام او را که بشنود پاییز می گذارد کنار داسش را