(( چراغ سبزه ))

مـن از سبـزينـه هـای مـانـده در متـن بهـارانـم            

 فـراتــر  از تــرم  ،  نمنــاك تــر از روح بارانم

غبـارم  در فضـای بيكــران  پيچيـده از پــوچـی             

چنـان زلف چمن  در دامن هستـي  پـريشـانــم

دلـم را بـرده عشق بـی سر انجامی به در يـاها              

چه شب ها تا سحر  چشم انتظار ساحل جانـم

درونـم را اگـر از ديـو و دد پـركرده  بی مهری              

سرا پا چشمه ي مهرم  ، من انسانم من انسانـم

نمي دانـم چـرا  خشم خـزان ،  پـژمـرد گل ها را              

بـه تعبیر ِ بهـاران  ، سفـره ی گل بـود  دامانـم

زبـان سـاده ای دارم  كه بـا گل   انس می گيرد          

به روی شاخه ها چون بلبلی عـاشق غزلخوانم

نگاه بـرگ ، مـی ريـزد بـه جانـم عطـر ِ بـاليـدن              

چـراغ سبـزه ام   در بـاغ فـرورديـن   فـروزانـم 

                       محمد روحانی (  نجوا کاشانی  )