{ گر نبود آموزگار }
آدمـــی بایــــد کنـــــد از جهــــل و نـادانی فرار
تا شــــود از شهـــد نــــاب علم و ایمان کامکار
گرنــــه اورا دســت حق هرگزنخواهد گشت یار
روزخـــــــوش هرگز نمی دیدیـــم ما از روزگار
گر نبود آموزگار
از گهـــــر بی نـــــور دانـــش بر نمی آید ثـمر
صدهزاران بار دانش برتـر است از سیم و زر
برتری از غیـــر خود با فضـل و دانش ای بشر
هیـــچ می چرخیـــــد چرخ زنــدگانــی بر مدار؟
گر نبود آموزگار
جوهـــــر آدم اگـــــر هر روز در نشــو و نماست
یا اگـــــر هر روز انســــــان در مسـیر اعتلاست
برده چون پی علم ودانش گوهری بس کیمیاست
بر چـــه چیز خویش می کرد اینک انسان افتخار
گر نبود آموزگار
جـــز به نور علم و دانـــــش چشم مــا بینا نبود
هیــــچ در تسخیـــــر مـــا اعمـــــاق دریاها نبود
بهتــــر از دیـــــروز ما امـــــروز یــا , فردا نبود
می نشســت آیـــــا درخت میــوه ی ایمان به بار
گر نبود آموزگار
******************
سرود معلّم
« چشمه ی روشنایی »
ای معلـــــم کـــــه از دیـــــده ی ما
مـــــردم چشــــم انســـــان توئی تو
آنکـــــه در کام جـــان هـــــا چشاند
بـــــاده ی نــاب عرفـــــان توئی تو
جان توئی جان توئی جان توئی تو
جـــــان جـــــانان جــــانان توئی تو
ای مسیـــــحا دم از نفـــــخــه ی تو
مـــــرده دل جــان چه ارزان بگیرد
هـــــر کـــــه نزد تـــــو زانو زند او
دُرّ و مـــــرجـــــان فــــراوان بگیرد
جان توئی جان توئی جان توئی تو
جـــــان جـــــانان جــــانان توئی تو
از نـــــگاه تـــــو ایمـــــان تـــراود
چشم تو چشمه ی روشنائی است
شهـــــد شیـــــرین گفـــــتار نغزت
وحـــــی مُنــــزَل کلام خدائی است
آدمـــــی را مَـــــلَـــک سجده آورد
چون کـــه شاگردی ات را نمود او
گر تورا درک محضــــــر نمی کرد
لایـــــق سجـــــده هـــــرگز نبود او
جان توئی جان توئی جان توئی تو
جـــــان جـــــانان جــــانان توئی تو
جبرئیل از چه رو شــد ملک چون
کـــــرده شــــاگـــــردی درس املات
شد ملک از چه میکال چشیده است
چون کــــه شیـــــرینی درس انشات
آنـــــکه دارد در عالـــــم فقــــط او
شأن والای تو خـــــود رسول است
هـــــر کـــــه انـــــکار شأنت نماید
او ظلـــــوم و کفــور و جهول است
جان توئی جان توئی جان توئی تو
جـــــان جـــــانان جــــانان توئی تو