دارد از کوفه می رود بیرون ، مَرد از این شهر مُرده دلگیر است
می رود باز سمت نخلستان ، شهر در انحصار تزویر است
توی جغرافیای هفت اقلیم ، قله ای تا همیشه در اوج است
سر بر آورده از دل دریا ، صخره ای در اسارت موج است
غرق در لحظه های دلتنگی ، می رود در خودش قدم بزند
باید امروزسرنوشتش را ، زیر این آسمان رقم بزند
مرد این قصه خوب می داند ،که در این راه کاملا تنهاست
کاروان ها گذشته اند از او ، در دل دشت ردّشان پیداست
می شناسند کودکان او را ، در همین کوچه هاست خانه ی او
دیده اند آشکار یا پنهان ، کوله باری ست روی شانه ی او
قصد دارد به آسمان برود ، تا از این تنگنا رها بشود
آخرین آرزوی او این است ، بلکه همسایه ی خدا بشود
- راوی از متن می رود بیرون-  توی این لحظه درد سنگین است
می رود مرد جانب محراب ، آخرین سطر داستان این است
شرم در جان کوفه می افتد ، همه جا را گناه می پوشد
می پرد رنگ از رخ خورشید ، شهر ازاین پس سیاه می پوشد...
این همان اتفاق سرخی بود ،  صبح آن روز در جهان افتاد
شعله اش آن چنان زبانه کشید ، که به دامان آسمان افتاد!