مـی رفـت، امیری که پناه حرمش بود
مـردی کـه شـبـیه پـدرِ مـحترمـش بود
 
مـی رفـت کـه بر بـرکه ی بی تاب بتابد
ماهـی که فـلک چـله نشین درمَش بـود
 
نخلی که تـناورتـر از او نیست در این باغ
بیگـانـه نـمک گیـر عـطـا و کـرمش بود
 
می رفـت  و بـرادر نـگـران ِخـم ِ ابـروش
خـواهـر نـگران از سـفر ِلاجــرمـش بـود
 
خواهـر نگران بـود... بـرادر نـگران بـود
در خیمه ولـی جـور ِعـطش بـارگران بـود
 
این راه چه هموار وچه دشوار و مَهاب است
بـاید بـرود، چـون جـگر عشق کباب است
 
شـاید بـرسانـد به حَـرم جـرعـه ای از آب
تا تَر کـند از عـشق ، لـب کـودک بی تاب
 
انـگار کـه مـهریه ی مرضیّه  دریغ است -
از سلسله ی نور ، کـه درعلقمه تیغ است !
 
قـدّی چـه رفـیع و سـرِزلـفی چه پریشان
این سرو چه میخواهد از این رودِ خروشان؟
 
در شـعله اگـر سـوخته  بـال و پـرِ جمعی
در مـعرکه ی عـشق فـروزان  شده شمعی
 
لب هـای بـه هـم دوخته از سوز عطش را
در آب ِچنان آینه چون دیـد ، سـرش را -
 
چـرخـانـد بـه سمت حـرم و سوی برادر
پـوشید بر آن روی و نگـاه و نـظـرش را
 
افـتـاد بـه یـاد ِ لـب ِ عـطـشـان رقـیـه
آن غـنـچـه ی تـفتیده ز هُرم و اثرش را
 
می خـواست که باران شود آهسته ببـارد
انـداخت اگـر مَشک و عنان و سـپرش را !
 
درخون که تپید آینه،خورشید عیان کرد
در غـربـت این منـظره، چشمانِ ترش را
 
خورشید که بر روی زمین خم شده باشد
از داغ بـرادر ، کـه شـکستـه کـمـرش را
 
یعنی که دگر از مـَه کامل خبری نیست
شـمـس آمد و آورده هلالِ قـمـرش را !