*برای بیست و شش سالگیم

فروردین که می آید

یاد دخترک مو بلند همسایه می افتم

          که کفش های سفیدش

                      دنیای سیاه کوچه را

                   روشن می کند

تیر که می آید

   در ناخوداگاهم انگار

             قطار پا برهنه ای

                 مسافران تبعیدی اش را

                       یکجا

                   در من پیاده می کند

مهر که می آید

      هیاهوی مدرسه،

        درختان را دیوانه می کند

                      کوچه ها را پُر برگ

                               بارانی ام را خیس

به دی نمی رسد !

           آبان که می آید

     یاد درد های مادرم می افتم

                   نگاه های بیقرار پدرم

            و بی خبری های مسافری کوچک ...

آبان که از راه می رسد،

      تولّدم را

              تنها

پسرک گل فروش سرِ چهارراه

                       جشن می گیرد!

   چراغ که سبز می شود،

                آن سوی چهارراه

   بی هیچ اتفاقی

          دی

                 از راه

                                                         می رسد  ...

www.limin.blogfa.com