غزل عاشورایی ....خورشید اعظم از نفست شعله می کشید ...قرآن به روی نیزه تو را خواند از برت
تقدیم به امام حسین (ع)
آن ظهر بی لجام که کردند پرپرت
خورشید خون گریست افق را برابرت
خاک حقیر سیر فلک را به سجده خواند
درقتلگاه ِ حضرتِ خورشید منظرت
خورشید اعظم از نفست شعله می کشید
قرآن به روی نیزه تو را خواند از برت
تنها لبان توست شراب ِشهید ها...
جویی است جاری از لب قند مکررت
بی منت بهار صحاری شکوفه داد ......
گل کرد نیزه بر رخ ماه ِ شناورت
حسنت برای عالم ذر شعر می سرود
تفسیر شاعرانه ی عشق است باورت
آتش زدی به هستی عالم امیر عشق ....
باز این چه شورش است که افتاده بر سرت
شعرم کجا و تاب سرودن برای تو ...
آفاق هم نمی کند آخر میسّرت
از محتشم گرفته و از رودکی و شمس ...
ماندند در سرودن ابیات آخرت
http://sabzevar-sher.persianblog.ir
موضوعات :
تاریخ ارسال :
1390/9/6 در ساعت : 18:56:9
| تعداد مشاهده این شعر :
1168
متن های ارسالی برای "نقد" توسط دارنده دفتر شعر قابل مشاهده و تایید نخواهد بود و تنها توسط مسئول بخش نقدها بررسی و تایید خواهند شد. در صورتی که میخواهید نظری را خصوصی برای صاحب اثر ارسال کنید از بخش نظرات استفاده بفرمایید.