گل      بستان      مجتبی        قاسم

راحت   جان      مجتبی         قاسم

در   چمنزار   «فاستقم»       لاله

غیرت آموز        سیزده      ساله

روز   عاشور   نزد   عم    کبار

رفت  و   گفت  ای   تجسم    ایثار

آتش   افتاده    در    دل       تنگم

مرحمت   کن      اجازه ی  جنگم

بی  معین    پیش دشمنان    پلید

نتوانم    امام    خود  را     دید

به ره دوست گرنه جان  سپرم

شرمسار  از شما واز   پدرم

چون  زقاسم شنید این  سخنان

پسر   قاسم  جحیم  و   جنان

دیده پر اشک ودل قرین گداز

رو به او کرد این کلام  ابراز:

سرو رفتار  ماه منظر    من

یادگار  حسن   برادر    من

مزن  آتش به جان ودل بیشم

ز  برادر  امانتی       پیشم

گر  شود ازسر تو مویی کم

چه  کند  از غم فراقت   عم؟

کم کن ازمرگ شرح مشتاقی

در جوار  حرم  بمان   باقی

با  عمو گفت قاسم بن  حسن

بار دیگر سخن به وجه حسن

کای  عمو بعد مرگ اکبرتو

گل پرپر  شده      برابرتو

تاب  ماندن  کجا دلم  دارد؟

زندگانی  چه  حاصلم دارد؟

جانم از جان او نه شیرینتر

خونم از خون اونه رنگینتر

آتش دل  چگونه سرد کنم؟

رخصت اکنون بده نبردکنم

چون که ابرام اوبرای غزا

دید   فرمود    سید الشهدا

ای به مردانگی سپرده صراط

از شهادت تورا چه استنباط؟

وی نمونه تو در جهان بینی

مرگ خودرا بگوچه سان بینی؟

گفت قاسم:قسم به حضرت دوست

که شهادت به چشم من نیکوست

هیچ از مرگ خود    نیندیشم

هست «احلی من العسل»پیشم

گفت و اذن  جهاد از عم خواست

زخم دل را ز مرگ مرهم خواست

رزم را چون ز جان مهیا  شد

سید عشق  اذن فرما    شد

پا چو در عرصه ی جهاد نهاد

تاج عزش به سر   نهاد جهاد

تا به جایی که درتنش جان بود

دشمنان را زتن سرافشان بود

شیرزاد حسن  به  وجه حسن

رزم  جانانه  کرد  با دشمن

به  زمین تا ز صدرزین افتاد

حلقه ی عشق را  نگین افتاد

چونکه شدغرق خون رخ ماهش

بر سر آمد حسین    آنگاهش

با دلی  پر شرار  شاه  امم

جسم او برد  در خیام  حرم

داد جا  در جوار اکبرخود

پاره های دل   برادر خود

پرده افکند و دیدگان را بست

در میان دو دسته گل بنشست

بردو پروانه چشم دوخت چوشمع

دل و جان حسین سوخت چوشمع

«خوش عمل»بیش ازین مگو دیگر

به    دل  عالمی    زدی    آذر.